قرارداد هوشمند چیست؟
قرارداد هوشمند یک قرارداد خوداجرا است که شرایط توافق بین خریدار و فروشنده مستقیماً در خطوط کد نوشته می شود. کد و توافق نامه های موجود در آن در سراسر یک شبکه بلاک چین غیرمتمرکز توزیع شده وجود دارد. کد اجرا را کنترل می کند و تراکنش ها قابل پیگیری و برگشت ناپذیر هستند.
قراردادهای هوشمند امکان انجام معاملات و توافقات قابل اعتماد را در بین طرف های ناشناس و ناهمگون بدون نیاز به یک مرجع مرکزی، سیستم قانونی یا مکانیزم اجرایی خارجی می دهد.
در حالی که فناوری بلاک چین اساساً به عنوان پایه ای برای بیت کوین در نظر گرفته شده است، اما بسیار فراتر از زیربنای ارز مجازی تکامل یافته است.
قراردادهای هوشمند چگونه کار می کنند؟
قراردادهای هوشمند برای اولین بار در سال 1994 توسط نیک سابو دانشمند کامپیوتر آمریکایی که یک ارز مجازی به نام “بیت گلد” را در سال ۱۹۹۸ اختراع کرد.
کاملاً ۱۰ سال قبل از اختراع بیت کوین پیشنهاد شد. در واقع اغلب شایعه می شود که نیک سابو همان ساتوشی ناکاموتوی واقعی مخترع ناشناس بیت کوین است، که او آن را رد کرده است.
نیک سابو قراردادهای هوشمند را به عنوان پروتکل های تراکنش رایانه ای تعریف کرد که شرایط یک قرارداد را اجرا می کند.
او می خواست کارکرد روش های تراکنش الکترونیکی مانند POS (نقطه فروش) را به حوزه دیجیتال گسترش دهد.
سابو در مقاله خود همچنین اجرای قراردادی را برای دارایی های مصنوعی مانند اوراق قرضه پیشنهاد کرد.
سابو نوشت: “این اوراق بهادار جدید با ترکیب اوراق بهادار (مانند اوراق قرضه) و مشتقات (اختیارات و قراردادهای آتی) به روشهای مختلف شکل میگیرند.
به دلیل تجزیه و تحلیل کامپیوتری این ساختارهای بسیار پیچیدهای, پرداختها اکنون میتوانند در قراردادهای استاندارد ساخته شده و با هزینههای مبادله کم معامله شوند.
بسیاری از پیشبینیهای سابو در این مقاله به روشهایی که پیش از فناوری بلاک چین بودند، به حقیقت پیوستند. به عنوان مثال، تجارت فرعی در حال حاضر بیشتر از طریق شبکه های کامپیوتری با استفاده از ساختارهای پیچیده انجام می شود.
